jovan

"Jeszcze nie kochałem, lecz chciałem kochać [...] szukałem tego, co mógłbym kochać, chcąc kochać."

Ktoś powiedział mi, że nie widze szczęścia. Że nie umiem patrzeć.

Może to prawda- może to pomyłek wszystkich mych przyczyna.

Może błedem był obiekt kochania. Może moja wina.

Długo jeszcze mógłbym prowadzić wywody

Podawać usprawiedliwiena, mnożyć dowody

Jedna rzecz jest pewna- me wszelkie starania

Nie pozwoliły mi poczuć smaku kochania

Mógłbym rzecz- sam jeden zostałem, bez nadzieji, bez wiary

Lecz z wielkim zapałem, z mocą dokonania

Chcą udowodnić, że los mój to nie rodzaj okrutnej kary

Że ja, puch marny, też jestem zdolny do kochania

Teraz odchodze- jednak kiedyś powróce

Może wróce mądrzejszy- moje losy opowiem po krótce

Będzie to pewnie dłusze opwiadanie

Jak ja- zwykłe- jego temat- kochanie...

Dzisiaj taka mała próbka twórczości zainspirowana przez Długą i Xida. I jescze pare innych ważnych osób. Dzięki.... Do zobaczenia w I LO...

Świat leci do przodu- chwilami z wręcz zawrotną prędkością. Chciałem iść po prąd. Szybko zrezygnowałem- widząć co się dzieje w około. Chciałem się zatrzymać. I się zatrzymałem. Od pewnego czasu trwał ten zastój. Wręcz namacalny. Te same przypadki- tylko w innej oprawie. Te same błędy i pomyłki- w innych miejscach, w innym czasie. Myślałem, że może wpadłem w jakiś irracjonalny kalejdoskop pomyłek. I wtedy zdarzyło się to. Może znowu przesadzam. Może jest to kolejne złudzenie karmiące moją już i tak niewyobrażalnie umęczoną duszę. Może kolejna próba. Nie wiem. Wiem jedno. Teraz będe postepował zupełnie inaczej. Nic za wszelką cenę. Żadnych patetycznych frazesów. Nie będe chciał jej ofiarować całego świata- jeżeli nawet małej jego cząstki nie jestem w stanie ogarnąć umysłem. Ofiaruje jej to co mam sam- siebie. Może to mało, z drugiej strony dużo. Ale to jedyne co posiadam. Coś co jest. Nie coś co może być. Zauważyliście, ile w moich tekstach słowa " może"?. Bo mój świat to jedna wielka wątpliwość. Jedno wielkie pytanie- czasami o setki nieistotnych rzeczy. Bez nich życie  pewnie byłoby łatwiejsze, może nawet było przyjemniejsze. Ale nie byłoby moje. Bo ja jestem, jaki jestem. Czasem jak rycerz ( coraz rzadziej), czasem jak filozof......a ostatnimi czasy jak aktor tragiczny. Czas to zmienić. Czas na nowo stać się sobą. Na nowo zrozumieć siebie- bez tych wszystkich sztuczności, którymi czasem jestem otoczony jak murem. Może ONA to sprawi. Może to wreszcie los odwzajemni mój uśmiech. Może...

 Nie wiem co się ostatnio dzieje- ze mną, ze wszystkimi, z tym całym światem. Niby wszystko takie same, ale inne zarazem. Każdy z nas ma już jakiś bagaż doświadczeń- może niektórych to po prostu przytłacza. Mnie też. Nie mam sił się wkurzać, nie mam siły kochać.....umiem jeszcze tylko walczyć i uczyć się. Maszyna. Może. Ale te uczucie w końcu by mnie wykończyło. Może raz porzucona miłość da mi spokój. A może wróci jak bumerang. Ostatnio nie dzieje się nic znaczącego- ale za to cała masa rzeczy małych. Ja się po prostu do tego nie nadaje. Taka mała rzecz- a potrafi zburzyć spokój i doskonale zaplanowane życie. Chyba za dużo planuje. Każdy dzień. Każdą chwile.

Najśmieszniejsze jest, że w każdej chwili byłem gotów porzucić to w co wierzyłem, co było moim całym światem. Dla niej. A nawet mniej- za samą nadzieje jej. Nieraz chciałem to porzucić- bo łudziłem się, że sam jestem przeszkodą. Jak łatwo człowiek może wyprzeć się siebie samego. Mnie zabraknęło jednego kroku. A do tego kroku- odwagi. Może to i dobrze. Jestem kim byłem. Może słabszy, może silniejszy. Kim będe- nie wiem. Może życie znowu na mojej drodze postawi takie skrzyżowanie. To już napisze los. Oscar Wilde powiedział- Jeśli mężczyzna raz kochał kobietę, uczyni dla niej wszystko, tylko nie będzie jej już nigdy kochał.  Prosze o to Boga każdego dnia... Bo kolejnej ciosu już chyba nie zniose. W tym tygodniu luz- na ile można go mieć w naszej szkole. Więc może i więcej czasu dla siebie...

Miał być optymizm. Miało być dobrze. Wszystko miało być- a jest nic. Kolejne stracone dni i godziny z życiorysu. Coraz bardziej widoczne uczucie bezsensu. I na co mi to wszystko. To jak walka z hydrą- utniesz jedną głowę a wyrastają następne trzy. Właściwie pisze to, bo maniek coś tam u siebie naszkrobał. Mam dość. Coś musze z tym zrobić...